Taką mamy demokrację, na jaką nas stać. Demokracja to nie tylko głosowanie. To w ogóle nie jest głosowanie. Demokracja to wpływ i wartości: solidarność, respektowanie praw człowieka, i reagowanie, kiedy ktoś przekracza granice swojej władzy lub uzurpuje sobie władzę nad innymi.

Jakie mamy narzędzia reagowania? Co możemy zrobić, żeby praktykować demokrację także tam, gdzie mamy przeciwko sobie złą wolę, uzurpację władzy, brak kompetencji, a czasem również głęboko ugruntowaną "tradycję"?

Odpowiadam na te pytania w ramach mojej działalności: publikacji, szkoleń, warsztatów, a przede wszystkim - podejmując interwencje tam, gdzie władze publiczne naruszają prawo.

Nie znoszę poczucia bezsilności. Dlatego... piszę. Na przykład wnioski o informację publiczną albo wnioski o nadzór wojewody, doprowadzając do unieważnienia głupich i niezgodnych z prawem uchwał (zob."Ups, I did it again", "Czy już mamy reżim?"). Piszę też skargi albo wnioski z trybie Kodeksu Postępowania Administracyjnego. Brzmi poważnie, ale to czasami są naprawdę miłe listy.
Czasem biorę udział w zorganizowanych akcjach prawnych i wygrywamy np. z I Prezes Sądu Najwyższego - tak, ci na górze też łamią prawo. I biorę w obronę tych, których różne władze próbują zastraszać ("Do Pani Burmistrz w sprawie wolności słowa").

Czasem zajmuję się spontaniczną edukacją ministrów ("List do Gowina od Dziewczyny w kaszkiecie", "Morawiecki. Historia nieznana", "Wpis będzie trudny, może go nie zrozumieć nawet Minister Gliński") lub umawiam się na kawę z nieelegancko piszącymi o mnie publicystami ("List z wakacji do Łukasza Warzechy") lub nieelegancko piszącymi o kobietach prawnikami ("O dwóch takich, co mają kłopot z kobietami").

O tych działaniach przeczytacie w postach poniżej. A co najważniejsze: to pisanie działa. Wpływa na rzeczywistość. Doprowadziłam m.in. do unieważnienia uchwały o likwidacji Placówki Dziennego Wsparcia dla dzieci w wieku 3-5 lat, wstrzymałam likwidację Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego w moim rodzinnym mieście, pracuję nad ocaleniem milionów z miasta, które corocznie wypływają na konto prywatnej firmy (Polityka, "Jak pewna aktorka próbuje wygrac z klubem żużlowym"). Pomogłam zrozumieć prezydentowi Rzeszowa, gdzie są granice jego władzy, kiedy chciał ocenzurować spektakl z wątkami o pedofilii w Kościele ("Car Rzeszowa, #chybanieja i Teatr Maska - zwycięskie starcie"), a także przywrócić ocenzurowany przez władze uczelni aktorskiej spektakl dyplomowy studentów ("Nie wierzę Dorocie Segdzie").

Każdy może pisać, pytać, patrzeć władzy na ręce. Gwarantuje to m.in. Europejska Konwencja Praw Człowieka, Art. 61 i 54 Konstytucji RP i ustawa o dostępie do informacji publicznej. To są naprawdę fajne dokumenty. Prowadzę również warsztaty z narzędzi prawnych, jak obywatele i obywatelki mogą brać sprawy w swoje ręce.

Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o działaniach na rzecz jawności w życiu publicznym, jeśli widzisz nieprawidłowość i chcesz zareagować, jeśli ciekawi Cię temat kontroli obywatelskiej, napisz do mnie.

Pisałam też listy z wakacji. Publikowała je Gazeta Wyborcza: "Listy z wakacji do Jarka i Beaty". A owe wakacje spędziłam w obozie dla uchodźców na greckiej wyspie Lesvos.

Więcej - w dziale "O mnie".